داشتم لیست پرسنل (که به مدد مدیریت مدبرانه ی مجموعه مدام نیاز به بروزرسانی دارد)را چک می کردم که مسیج داد:

_عسل یه چیزی بفرستم؟

+بفرست عزیزم  

اسکرین شات را که فرستاد سه چهاربار خواندمش...همه چیز را می فهمیدم جز جمله ی آخر!گوشی را عقب و جلو کردم و کلمات را دانه دانه در ذهنم هجی کردم...یک لحظه با چشم جعبه ی سوزن روی میز را دنبال کردم که ببینم سر جایشان هستند یا نه!مثل همیشه نشسته بودند کنار تقویم رومیزی پس اینهمه سوزن که در لبهایم چانه ام  و زبانم فرو می رفتند از کجا آمده بودند...چشمهایم میسوخت 

لوده وار و بیخیال برای "ن" تایپ کردم هاهاها واقعا؟؟؟

او هم استیکر خنده داری فرستاد و نوشت البته از این جانور این دروغها بعید نیست از صحت ماجرا که خبر شدم برایت می فرستم و باز من بودم که تند تند از زیر مژه های پایینی اشکها را می دزدیدم که رد سیاه نماند روی صورتم قبل از جلسه به آن مهمی و تایپ کردم: حالا اونقدرها هم مهم نیست 

نوشت: برای خودمون مهمه تو که می دونی بچه ها نسبت بهش چجورین و چیا می گن...

با استیکر تمامش کردم

و اسکرین شات را برای هزارمین بار نگاه کردم شک ندارم  آن دو کلمه ی لعنتی خودشان هم نمی دانستند چطور تمام دنیای مرا ویران کرده اند! 

"شین" سرک می کشد از پشت شیشه و میپرسد:عسل خوبی؟

نمی دانم سوزن ها را دیده یا شعله آتشی را که از زیر گلویم داشت میسوزاند و از بین می برد

چشمک می زنم و با سر علامت می دهم خوبم

به زحمت داخلی ترانه را میگیرم و تمام نیرویم را در حنجره ام جمع می کنم که بتوانم با صدای خفه بگویم :بیا!

می ترسد!نگران می شود و به ثانیه ای داخل اتاقم میشود.

چی شده؟

چیه ؟؟؟؟

چرا حرف نمی زنی تووو؟

گوشی را هل دادم سمتش ،انگار که خودم باشد ...مدام می خواند و نمی خواهد انگار باور کند چه می خواند!

دوباره و دوباره

بعد انگار که تازه متوجه باشد با وحشت مرا نگاه می کند و میگوید:آروم باش!صبر کن!آروم باش !دروغه لابد!آره آره دروغه بابا!

گوشی را میگیرم و مسیج می دهم:فقط به من بگو حقیقت داره؟

اولش نمی داند چه میپرسم اما بعد که واضح سوال می کنم جواب می دهد:آره!

و من آجر به آجر فرو می ریزم 

ترانه که درآغوشم می گیرد دیگر بهانه نمی ماند...اشک میریزم و می لرزم 

مثل مادری مهربان سرم را درآغوش میگیرد و زیر گوشم نجوا می کند:می دونم ...می دونم ...

چه خوب می تواند مادری کند و من چه کودک وار خودم را در آغوشش می چسبانم و اشک می ریزم 

ترانه پر از خشم می شود و میگوید:میخوای تلفن کنم و حسابش رو کف دستش بزارم؟میخوای یه بلایی سرش بیارم که بفهمه چیکار کرده؟می خوای خودت ...و من فقط اشک می ریزم و با سر می گویم نه!

"شین" با نگرانی می آید که بپرسد چه شده اما ترانه راهی اش می کند که برود و من بیخیال همه ی دوربین ها و شنودهای اینجا اشک می ریزم.

تمام جلسه سعی کردم با کسی چشم در چشم نشوم و نگاه پرسشگرانه ی دیگران را جواب ندهم ...

بی رمق روی تخت دراز کشیدم و مسیج "ب" را خواندم

:عسل!عزییییزم!چیکار کنم برات؟بیام دنبالت؟بیام بریم بیرون؟عسل؟

نوشتم که آرامبخش خورده ام و میخوابم...

خواب...پناه همیشگی ام وقتی درمانده می شوم از درک و حل اتفاقات زندگی ام...

"میم" را تهدید کردم که از لباس معلمی و قاضی بودن بگذرد و مثل همدل با من در این مورد حرف بزند چون خودم خوب می دانم که پتانسیل هر برخوردی را دارم.

دو سه شب از آن ماجرا گذشته است 

دو سه شب از دردهای شبانه و کوبیدن روی پاهایم که آرام بگیرند تا شده یک ساعت قبل از بیرون رفتن از خانه چشمانم را ببندم

نه آرامبخش جوابم می دهد و نه داروها و نسخه های گیاهی...شبها مثل روح سرگردان می چرخم در خانه ام و حس می کنم در و دیوار به هم نزدیک می شوند که مرا ببلعند.

دلم می خواهد درد تمام شود اما فقط شدت میگیرد ونفس کم می آورم...

پرستار با لبخند بالای سرم می آید و میپرسد شام چی خوردی عزیزم؟

هر چه فکر می کنم چیزی یادم نمی آید:هیچی

دستگاه فشار خون را از دور دستم باز می کند

_فشارت خیلی پایینه ها!خطرناکه

مثل مجسمه نگاهش میکنم.

پزشک تنها چیزی که می پرسد این است که: شوک روحی داشتی؟چیزی ناراحتت کرده؟

دروغ می بافم: سر کار کمی عصبی شدم ...

پرستار سِرم را که وصل می کند میپرسم:این آمپولا؟

باز لبخند می زند و به آرامی میگوید :دوتا آرامبخش قوی که این اسپاسم های شدیدت آروم بشن و راحت بخوابی 

بیدار که می شوم تنها تصویر مبهمی از برگشتنم از بیمارستان و پناه بردن به تخت یادم هست...

دردها ازآن شب کمتر شده اند اما گاهی انقباض های شدید نفسم را بند می آورد 

گاهی حین رانندگی مجبور می شوم کنار اتوبان بایستم پاهایم را ماساژدهم و سعی کنم خودم را آرام کنم تا بتوانم دوباره به رانندگی ادامه دهم.

حالا چند روز گذشته؟؟ نمی دانم شاید چهار روز پنج؟؟یک هفته شاید ...فقط این را می دانم که "ب" "میم" و ترانه تمام لحظات حواسشان به من بود و تمام تلاششان را کردند که آرامم کنند.اینهمه معرفت اینهمه مهربانی ...و من یقین دارم قلبهای مهربان بی جواب نخواهند ماند....

کاش آدمها بدانند گاهی عقب کشیدن ،زمان دادن و فرار جواب دردهای بیقراری نمی شود...

کاش همه یاد می گرفتیم وقتی کسی به هر دستاویزی چنگ می زند که خودش را از هجوم افکار و درد نجات دهد به حال خودش رهایش نکنیم...

نمی دانم با کلماتی که در گلویم گیر کرده اند چه باید بکنم!!

 هیچ وقت یاد نگرفتم وقتی با این حجم بیتفاوتی و بی رحمی که روبرو می شوم باید چه واکنشی نشان دهم 

 اما این را خوب می دانم آدم معادله های بی سر و ته نیستم...بی نتیجه بودن حالم را خرابتر می کند ...دلم می خواهد حرفهایم را بزنم خالی شوم آرام بگیرم بعد بتوانم فکر کنم ...فکر کنم که تصمیم درست چیست و باید چکار کنم ...

خشم که درونم می ماند هیچ وقت نمی توانم تصمیم های درست بگیرم و حالا مانده ام و این هیولای خشمگینی که درونم چنگ می زند و مویه می کند ...و من خوب می دانم هر روز که می گذرد و با بی تفاوتی روبرو می شود بزرگ و بزرگتر خواهد شد ...

دوست ندارم میان اینهمه درد و بی تابی تسلیم این هیولا شوم ...دلم معجزه می خواهد ...معجزه