همه ی آدمها باید کنارشان چند نفر داشته باشند که هر وقت دلشان خواست توی گروه دوستانه شان بنویسند از حالشان ...مثلا بنویسند که امروز تا حد زار زدن غم دارند یا بنویسند توی جلسه ی کاریشان سوتی قشنگی دادند که خودشان از خجالت آب شدند...مثلا یک روزهایی عکس بگیرند از دسته گل های به آب داده شان یا ذوق خوشگل کردن مو و ناخن هایشان را باهم شریک شوند
اصلا همه ی آدمها نیاز دارند کنارشان آدمهایی باشند که وقتی با همند از پوسته ی مودب و اتو کشیده شان در بیایند و اصلا حساب و کتاب نکنند که اگر فلان کلمه را به کار ببرند ممکن است به چهره ی مودب با لبخند و محترمشان خدشه وارد شود
همه به کسانی نیاز دارند که وقتی کنار آدم خسته کننده ای نشسته اند و مجبورند خمیازه شان را کنترل کنند توی گروه دوستانه شان بنویسند با یک تماس به دادشان برسند.
همه به آدمهایی نیاز دارند که تو را بشناسند و بپذیرند با هر آنچه هستی و میخواهی باشی
راستش را بخواهید هر چه سی سالگی را به جلو میرفتم فکر میکردم چقدر همه مان به بلوغ نزدیک شده ایم
بالغانه میپذیریم که هر انسانی حق دارد هر آنگونه که دوست دارد اعتقادات خودش را داشته باشد به شرطی که به انسان و انسانیت خدشه ای وارد نکند.
گاهی با خودم فکر میکنم کانتکت های گوشی ام را که بالا و پایین کنم یک عالمه دوست تویش پیدا میشود که اگر همه را در یک میهمانی جمع کنم تقریبا از همه قشر آدم هستند.برایم فرقی ندارد که دوستم برای قرار صبحانه که به کافه می آید هنگ آور مهمانی دیشب است یا تا صبح با خدای خودش راز و نیاز میکرده...با مانتوی جلو باز و شلوار زیر زانو می آید یا با چادر ...وقتی می‌نشیند قهوه بخوریم سیگار را همزمان روشن میکند یا درخواست قلیون میدهد یا از من میخواهد برویم قسمت سیگار ممنوع کافه بنشینیم تا سردرد نگیرد
اعتقادم این است که سبک و سیاق زندگی هر آدمی تا وقتی در حیطه ی شخصی خودش قرار دارد تعیین کننده ی رابطه ی ما نیست
میتوانم دوست مذهبی ام را همانقدر دوست بدارم که دوست آتیئستم را و باور من از بیخ و بن با همه شان فرق کند...
این همه پرحرفی از دو میهمانی پشت سر هم در دوروز گذشته می آید

میهمانی اول خانه ی مونس مهربانم بود با جمع دوست داشتنی قدیمی مان همه چیز خوب بود شوخی ها و خنده ها تا حدی مثل گذشته می گذشت ناهار خوشمزه و پذیرایی عالی و دلچسب و بعداز آن چای و نشستن دور میز میوه و تنقلات و تعریف از هر دری... مونس باید چند دقیقه بیرون از خانه میرفت و برمی گشت همانطور که حاضر شده بود پاکت سیگارش را از کیفش درآورد و روی میز گذاشت
همزمان میم با چشمهای از ته باز شده شروع کرد به صحبت کردن در مورد اینکه وای اگر من از قبل میدونستم تو اهل کشیدن سیگاری نمیومدم اینجا و وقتی نگاه متعجب هر سه ما را دید لحنش را کمی سمت شوخی برو اما میان شوخی و جدی مدام تاکید داشت که اگر خبر داشت مونس در سال سه چهار نخ سیگار آنهم نه در خانه، که با همسرش در کافه و ... در خلوت خودشان به هر دلیل که خودشان تشخیص میدهند می کشند شاید رابطه ی دوستی اش را پایان میداد...
مونس مهربان و خوشرو مثل همیشه خندید و از ماجرا گذشت من اما مات و مبهوت سخنرانی میم بودم و جملات تعجب آورش را مدام در ذهنم مرور میکردم
در راه برگشت به خانه با خودم فکر میکردم توی این جمع تا چه حد خودم هستم؟
تا به حال تا چه حد خودم بودم؟
از این به بعد چقدر خودم را سانسور خواهم کرد؟
زندگی شخصی مونس میم و ف چقدر در دوستی ما تاثیر دارد؟
سیگار کشیدن مشروب خوردن و یا اعتقادات مذهبی و غیر مذهبی و در کل سبک زندگی شخصی هر کدام از ما درآن جمع چقدر روی ارتباطمان تاثیر دارد؟اصلا باید اثری داشته باشد؟؟؟
مونس برای من همانقدر عزیز و دوست داشتنی است که بود هر تصمیمی برای خودش و زندگی شخصی اش بگیرد از نظر من قابل احترام است چون به این ایمان دارم که هر انسانی در شرایط خودش تصمیماتی میگیرد که ما بیرون از آن شرایط هرگز نمیتوانیم به جای آنها تصمیم بگیریم
با خودم فکر میکردم وقتی به خودمان حق میدهیم در مورد انتخابهای شخصی دیگران نظر بدهیم هرگز اجازه نداریم از دستورات دیکتاتور بزرگتر در مورد زندگی شخصی مان شکایت کنیم...
وقتی با تصویری در تلوزیون شروع به گله و شکایت از اوضاع موجود این روزها میکنیم و ساعتی بعد دیکتاتور دیدنمان فوران میکند و به دیگران تاکید میکند که باید مثل او فکر کنند و حتی نمیخواهیم در مورد این موضوع حرف کسی را بشنویم تصویر مضحکی از خودمان ارائه میدهیم ...
میهمانی دوم اما با دوستان دیگرم بود تمام مدت ذهنم درگیر این بود که اینجا چقدر خودم هستم؟چقدر با خود واقعیم تفاوت دارم و راستش را بخواهید جوابم مرا دلگرم کرد به داشتن آدمهایی که کنارشان میتوانم به راحتی خودم باشم و اطمینان داشته باشم که مرا می شناسند و میدانند هر حرف و شوخی و رفتارم دقیقا کجا و به چه دلیل چه معنایی دارد...
آدمهای دلگرم کننده ی زندگی تان را حفظ کنید یک روزهایی هر چه صفحه ی این گوشی لعنتی را پایین و بالا کنید جز معدود آدمهای دلگرم کننده کسی را پیدا نمی کنید که لحظاتتان را با آنها شریک شوید...
**دخترک رو به بهبود است و ماجرایی با مدرسه اش داشتم که حتما در یک پست مفصل برایتان توضیح خواهم داد
**همچنان در خانه ام و مشغول به کار نشدم اما تا توانستم مشغول کارهایی که طی چند سال شاغل بودنم دلم میخواست انجام دهم شده ام
**این گلدان "دختردوست داشتنی من" است که از طرف آدمهای دلگرم کننده ی زندگی ام به من هدیه داده شده است (عکس در صفحه اینستا)
زیباییش را با چشمان مهربانتان شریک میشوم
**با افتخار می گویم تک تک شمایی که نادیده مرا میخوانید و در قلبهایتان به رویم باز است یکی از همان جمعهای دلگرم کننده اید