بندهای کفشم را محکم کردم و گفتم کار داشتید به موبایلم زنگ بزنید.
دخترک داشت سر پوشیدن کاپشن با پدرش سر و کله میزد، یک "باشه" ی سرسری جواب گرفتم و از اتاق هتل بیرون زدم...
هندزفری را به سرعت توی گوشم گذاشتم انگار که دلم میخواست اگر کسی صدایم زد مطلقا نشنوم و توجه نکنم و با هر چه قدرت دارم فرار کنم و دور شوم...  این سه سال اخیر خیلی کم پیش می آمد که بتوانم پیاده روی کنم و همین باعث شده هنگام راه رفتن به نفس نفس بیفتم اما مهم نیست....به خودم قول داده ام درستَش میکنم...
راهی سفر که شدیم ساعت به ساعتَش خبر بد بود که می رسید...چه دلهایی که خون شد و چه نوروزهایی که برای خیلی ها پیروز نبود...توی صفحه ی مسیح اولین ویدیو را دیدم و بعد صفحه های دیگر را چک کردم و هی در خودم مچاله شدم و دم نزدم تا دخترک تا وقتی اینترنت ندارد از همه چیز بی خبر بماند...
من و دخترک حدود سه یا چهار ماهی هست که درون بحران بدی قرار داریم
همه چیز از یک جمعه شب معمولی شروع شد

از همان جمعه شب هایی که شب قبلَش باهم به رستوران رفته بودیم و بعد هم کلی توی خیابان ها دور دور کرده بودیم و خسته برگشته بودیم خانه
از همان جمعه شبهای معمولی که صبحش لباس فرم من و لباس مدرسه ی دخترک را توی ماشین لباسشویی انداخته بودیم و کارهای مربوط به هفته ی آینده را انجام داده بودیم. شام را آماده میکردم که دخترک وارد آشپزخانه شد و از دل درد به خود میپیچید و اشک میریخت...از همان شب به مدت سه هفته هر بیمارستان و دکتر متخصص و فوق تخصصی که فکرش را بکنید رفتیم...روده،کبد،طحال،کلیه و لگن را معاینه کردند و همه به اتفاق می گفتند هیچ مشکل جسمی وجود ندارد...هر کدام از این پروسه های چکاپ انگار جانم را ذره ذره میگرفت...از روده خیالم راحت میشد می گفتند حالا کبد را بررسی کنیم کبد را سالم تشخیص می دادند به کلیه شک میکردند می‌فرستادند برای ویزیت فوق تخصص جراح اطفال که تشخیص دهد منشا این درد چیست و آیا ارگانی از بدن به صورت غیر طبیعی تغییر کرده یا خیر
حالا که با خیال راحت یک لیوان چای کنار دستم گذاشتم و برایتان می نویسم خودم هم نمیتوانم تصور کنم آن شبها چگونه گذشت...شبهای بلا تکلیفی ...شبهای پر از ترس و استرس از تشخیص موردی خطرناک یا ...
تمام این سه هفته هرروز به نحوی مجبور میشدم مرخصی ساعتی و روزانه بگیرم و دخترک را با دل درد شدید از مدرسه به خانه برگردانم...
نمیخواهم زیاد پرحرفی کنم خلاصه ی همه ی حدود سه ماه پیش این بود که دردهای دخترک "دردهای روان تنی" بود...
تماما ناشی از افسردگی و اضطراب شدیدی بود که که گریبانگیرش شده بود...
به چند روانپزشک و روانشناس مراجعه کردیم و تا آخرین هفته ی اسفند جلسات متعددی را با متخصصین گذراندیم و خب طبعا هرروز به نحوی توانایی حضور در مجموعه را نداشتم...
دخترک دوره ی درمان را طی میکرد و تا حدی بهتر شده بود اما حدود سه ماه نتوانست به مدرسه برود و در کلاسها شرکت کند.
جریان قصدم برای طلاق و دلیلم برای ماندن را برای دکتر دخترک توضیح دادم و او نیز تاکید داشت در حال حاضر اصلا اقدامی برای این قضیه نکنم تا حال دخترک کمی رو به بهبود رود و او بتواند از لحاظ ذهنی دخترک را آماده ی تغییر سازد...

آن میان مجموعه دچار بحرانی شد که خیلی از برنامه ها تغییر کرد و طبعا با نحوه ی حضورم در مجموعه،کنار آمدن با این تغییرات بی مطالعه و غیر منطقی تقریبا غیر ممکن بود...به توصیه چند باره ی پزشکان و تصمیم قبلی خودم خیلی فکر کردم...دخترک دوران سختی را می گذراند و این میان من تنها کسی بودم که میتوانستم با حضورم اوضاع را کمی برایش راحت تر کنم و خب تصمیم به قطع همکاری مجموعه قبل از این اتفاقات هم در برنامه هایم بود...این شد که با مدیرم مساله را در میان گذاشتم...بماند که چقدر برایم سخت بود وقتی لیوان نسکافه را توی دستم بی هدف میچرخاندم به او بگویم که دیگر نمیتوانم با او و مجموعه همکاری کنم...بماند که وقتی با تعجب به صورتم نگاه کرد و آرام پرسید:واقعا میخوای بری؟؟؟بغضم گرفت و سعی کردم دیگر به چشمهایش نگاه نکنم
نمیخواستم منصرف شوم...نمیخواستم از سر دلسوزی برای این که همین چند وقت پیش عزیزی را از دست داده بمانم...
تمام ماجرا به اینجا ختم شد که من تا پایان مدت درمان دخترک کار نخواهم کرد و تمام مدت کنار او حضور خواهم داشت...میدانم برایم سخت میشود
میدانم ممکن است خیلی جاها کم بیاورم اما ...من مادرم...حضور این بچه را در زندگی ام انتخاب کردم حالا از سر نا آگاهی یا خودخواهی یا هر چه دیگران بخواهند اسمش را بگذارند من پذیرفتم که این موجود را وارد دنیا بکنم و قطعا این انتخاب، کنار خود شرایطی دارد که باید پذیرفت...
دخترک نمی داند دلیل اصلی قطع همکاری من او بوده و رسیدگی به او به برایم در شرایط فعلی به هر چیزی ارجح بوده است...دلیلی هم ندارد که از من بشنود:به خاطر تو شغلم را از دست دادم...
راستش را بخواهید فکر میکنم خوشمان بیاید یا نه، اصلا دلیلی برای اینکه بچه ها در جزئیات از خودگذشتگی ما قرار بگیرند وجود ندارد
انتخاب کردیم مادر یا پدرشان باشیم و این انتخاب ساده نیست...
میدانم به زودی خوب خواهد شد و می دانم دوباره کار را شروع خواهم کرد اما ایمان دارم اگر این کار را نکرده بودم تا آخر عمر با خودم کلنجار میرفتم که اگر خودت مدام حضور داشتی همه چیز جور دیگری بود...
از همدردی و هم دلی تک تکتان سپاسگزارم...بهترینید....