روی دستگاه الپتیکال داشتم چهل دقیقه ی باقیمانده را به معنای واقعی کلمه جان میکندم که دیدمش.
با خودم گفتم حتما مادر یکی از دختران جوان کلاس زومبا یا یوگاست که آمده دنبال دخترش اما چهره اش جذبم کرد و از آنجا که روبروی دستگاه یک آینه ی بزرگ هست که تو هر وقت خسته شدی حجم چربی ها را ببینی و شرم کنی و کم نیاوری تصمیم گرفتم خانوم مسن هفتاد یا هفتاد و پنج ساله ای که تازه وارد باشگاه شده را با چشمانم دنبال کنم بلکه کمتر با خودم توی آیینه حرف بزنم و شماتتش کنم که چرا سرعتش کم است و نفس کم آورده...
کمی که گذشت در کمال تعجب دیدم که کلید کمد تحویل گرفت و به سمت رختکن رفت   
در دلم کلی تحسینش کردم و گفتم آفرین حتما برای تردمیل ثبت نام کرده که توی گرما بیرون از خانه راه نرود.
باز خیره شدم به خودم که از پیشانی ام قطره قطره آب می چکید روی مژه هایم و لباسم که نیمه ی بالایی اش کاملا خیس شده بود بعد به آن دو دسته موتور کنار پهلوهایم خیره شدم و حرف مربی توی گوشم زنگ زد که اگر میخواهی به بدن مورد علاقه ت برسی باید نخوردن غذه رو کنار بزاری و هرروز غذا بخوری!! چای و یه دونه خرما ناهار نیست!!رعایت نکنی کار من رو هم خراب میکنی عسل.
خانم مسنی که وارد باشگاه شده بود از رختکن بیرون آمد یک نیم تنه ی صورتی نئونی و یک شلوار سرمه ای با خطهای رنگ نیم تنه به تن داشت موهای بلند بافته شده ی خاکستری که تا کمرش می رسید
نزدیکتر که شد متوجه رژلب همرنگ نیم تنه اش شدم و از دیدن شادی رنگها حال خوبی گرفتم با خودم گفتم کاش تردمیل کنار من را انتخاب کند تا بیشتر ببینمش
اما در کمااال ناباوری الپتیکال کناری من را انتخاب کرد و مشغول شد.چند ثانیه گذشت که دیدم دنبال وزنه کوچک میگردد وقتی برگشت یکی از وزنه ها را به آرامی روی صفحه ی دستگاه گذاشت و با همان آرامش عینک مطالعه اش را به چشم زد و از توی ساک همراهش یک کتاب آموزش زبان انگلیسی بیرون آورد و به کمک وزنه آن را روی صفحه نگه داشت،از توی کیف کمری مشکی رنگش سیم هندزفری اش را بیرون کشید و آنها را داخل گوشش گذاشت وشروع کرد به ورزش کردن...تمام این مدت من سعی میکردم عادی رفتار کنم و نگاههای گذرا از آیینه به او بیندازم...راستش را بخواهید به معنای واقعی کلمه لذت می بردم...
تمام مدتی که کلمه هایی که در گوشش خوانده میشد از روی کتاب تکرار میکرد زندگی را در چهره اش می دیدم
زنده بود و زندگی میکرد
شاید او هم از یک سنی به بعد یادش افتاده بود که این عمر تنهافرصت اوست که برای زندگی در اختیارش گذاشته اند...یا شاید از همان اول زندگی در یافته بود که از این فرصت تمام استفاده را جهت زنده بودن و زندگی کردن بگذراند...فرقی نداشت ...مهم این بود که زنده بودن را میتوانستم در خطوط روی پوستش و چروک روی پوست دستانش با آن لاکهای ناخن گوشتی رنگ ملایم ببینم
تمرینم که تمام شد در راه برگشت به خانه با خودم فکر میکردم در این سن قطعا ناکامیهایی را تجربه کرده باشد...از دست دادنها...شکست ها...و شاید بیماریها... اما حالا داشت زندگی میکرد...گوشه ی خانه زانوی غم بغل نگرفته بود و با خودش فکر نکرده بود که دنیا تمام شده ...قطعا روزهای زیادی در زندگی اش اشک ریخته بود و حس کرده بود این دنیا جای ماندن نیست...اما حالا در صورتش لابلای تمام خط و خطوط که گذر زمان به جا گذاشته بود چیزی جز سرزندگی و حس خوب نمی دیدی...خودش را از خیلی چیزها بنابر عرف و فرهنگ اشتباه به بهانه ی گذر زمان و سن محروم نکرده بود و این جای تقدیر و تشویق داشت ... دوباری که توی آینه چشم در چشم شدیم لبخند زیبایی روی لبان صورتی اش شکل بست که پر از انرژی بود...
بعد از آن از آنجا که ساعتهای تمرینم متغیرند و بستگی به برنامه ی آن روزم دارند نتوانستم ببینمش اما همیشه بابت حس خوب آن روز و امیدی که به من داد از او سپاسگزار خواهم بود
تازگی ها هر بار که آن رگ تنبلی و رخوت افسردگی به سراغم می آید کنار خیلی چیزهای دیگر که قبلا به خودم یادآوری میکردم چهره ی پر انرژی او و اتفاق آنروز برایم تداعی میشود و با خودم میگویم فقط یکبار زنده ای عسل ...همین یک فرصت را داری...خرابش نکن...