بندهای کفشم را محکم کردم و گفتم کار داشتید به موبایلم زنگ بزنید.
دخترک داشت سر پوشیدن کاپشن با پدرش سر و کله میزد، یک "باشه" ی سرسری جواب گرفتم و از اتاق هتل بیرون زدم...
هندزفری را به سرعت توی گوشم گذاشتم انگار که دلم میخواست اگر کسی صدایم زد مطلقا نشنوم و توجه نکنم و با هر چه قدرت دارم فرار کنم و دور شوم... 

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

چای خوشرنگ و تازه دم خانم "ج"  را توی لیوان می ریزم  و با خودم فکر میکنم "چه خوب که اسلحه ندارم!"

 الان اگر اسلحه داشتم احتمالا از آن خطرناکهای دیوانه ای می شدم که مثلا میروند توی مترو یا یک مجتمع تجاری بزرگ هواااار می زنند خواسته هایشان را میگویند، مدام هم تکرار می کنند آخه چرا؟؟؟ آخه چرا؟؟؟ یا مثلا می توانم داد بزنم خدایاااا خسته شدممممم!!!

بعد نگاه میکردم به آدمها ...به چشمهایشان که وحشتزده به من زل زده بودند! 

می دانم که هیچ کس را با تیر نخواهم زد شایدهم ربطی به دل رحمی نداشته باشد، از خون می ترسم! اما  احتمالا سقف و کف و تابلوهای یک ایستگاه را نشانه می گرفتم.قطعا خودم هم بعد از شلیک ها از صدایش می ترسیدم اما سعی می کردم فقط به این فکر کنم که دارم روانم را تخلیه می کنم!

شایدهم می رفتم اتوبان همت یا مثلا مدرس به آسمان هم شلیک میکردم حتی ...

یا به آن آدمک هایی که نشسته اند لب یک چهارچوب توی اتوبان چمران.

هومممم بدهم نیست به آنها هم شلیک کنم !

نمی میرند که! زخمی هم نمیشوند! بیدار میشوند مثلا!

بعد یکی یکی از روی چهار چوب  میپرند پایین. با ترس به من نزدیک می شوند. نگاهم می کنند. دست می کشند روی صورتم روی دستانم، یکی از آنها انگشتهایم را بو می کند و به باقی دوستانش با آواهای نامفهوم حالی می کند که من برای آنها خطری ندارم! برای هیچ کس خطری ندارم! تنها خسته شده ام! همین!

می نشینیم روی چمن های کنار اتوبان، آنها با همان آواهای نامفهوم با هم حرف می زنند.یکی از آنها چشمان مهربانی دارد و انگار دردش با من مشترک است می آید نزدیک، شانه ی لاغرش را به سرم نزدیک می کند و آرام آوایی از دهانش خارج می شود.سرم را می گذارم روی شانه ی استخوانی اش و ضربات آرام انگشتان کشیده اش را پشت کمرم حس می کنم.نمی دانم زبانم را می فهمد یا نه اما شروع می کنم بی پروا برایش حرف زدن از همه چیز...یکی شان از بقیه ریزه میزه تر است و بسیار کنجکاو!مدام می دود و با کنجکاوی اطراف را نگاه می کند.انگار برای اولین بار است که خیلی چیزها را میبیند.انگار که ذوق کرده باشد با صدای زنگ دارش بعد از دیدن هر چیز و لمس کردنش جیغ های کوتاهی می کشد.مدام همراهانش را به سمت اتوبان می کشاند که با او همراه تجربه های جدید شوند.

با هم پیاده می رویم سمت اتوبان صدر! می رویم توی خیابان شریعتی راه می رویم و گاهی فریاد هم می کشیم گلایه هایمان را شلیک می کنیم!همراه کشفیاتشان می شوم. همراه ذوق زدگی هایشان از دیدن صورتشان در انعکاس شیشه ی ویترین مغازه ها! لذت می برم پا به پایشان گوشه گوشه ی شهر را دوباره می بینم.خیلی جاها هست که باید ببینند.خیلی جاها هست که باید در فضایش گلوله خالی کنیم تا دلمان آرام بگیرد.کتاب فروشی هم می رویم! می رویم تاتر شهر دور ساختمانش می دویم و من یک نقطه از این شهر سکوت می کنم و انگار که تیر خلاص را زده باشم به صندلی سیمانی روبرو شلیک می کنم !

من خشونت دوست ندارم ولی امروز دلم اسلحه میخواهد.

دلم میخواهد بروم خودم را یک گوشه ی این شهر خالی کنم! هوارهایم که تمام شدبا آدمکها برگردم توی چمران اصلا بروم بنشینم کنار آنها همان بالای چهارچوب منتظر! منتظر که یک روز یک آدم عاصیِ دیگر از راه برسد به ما شلیک کند ما بیدار شویم و باهم برویم درد و دل هایمان را هوار بزنیم!

________________________________________________________________________________________________________

+فشارهای کاری ، اتفاقات رنگارنگ زندگی، کارهای عقب مانده ، استرس های قبل از یک قدم بزرگ و هورمون های دیوانه را کنار هم بگذارید خودش به تنهایی می تواند یک سلاح کشتار جمعی خطر ناک محسوب شود. می توانید مرا به عنوان یک بهانه ی تحریم به هر سازمانی که دوست دارید معرفی کنید.

+اتفاق جدیدی در راه است مثل همیشه محتاج انرژی هایتان هستم و امیدوارم بتوانم این کار را به نتیجه برسانم.

+آیدی اینستاگرام  من :          injamadresenist

دعوت شده بودیم میهمانی، "د" ساز نیامدن کوک کرد!شروع کرد به بازخوانی حکایت 8 سال پیش و شوخی دایی من و حرف آذر و لبخند شادی و ...من اما سکوت کردم. با خودم گفتم تو هدف داری! این اوضاع تا همیشه نیست پس بگذار آرام بگذرد. روز میهمانی رسید و با تعجب دید که من حاضر نشدم و نمی روم.مامان توی مسیجهایَش نوشته بود که دلش نمی خواد "د" بیاید!من اگر می خواهم بروم خودم تنها بروم و خب حق داشت که این را بخواهد.همانطور که من حق داشتم نخواهم آرامشم را به هم بریزم و به میهمانی ای بروم که می دانم بعدش جنجال است.درست دو هفته بعد فلور ما را به میهمانی دعوت کرد. "د" با ترس و هراس از اینکه با نرفتنمان قطعا موجب دلخوری فلور حاج آقا میشود، موضوع دعوت را مطرح کرد.خونسرد نگاهش کردم و دوباره سرم را توی کتاب جدیدم فرو بردم و شروع به خواندن کردم.داشت پوست پرتقال را می کند که پرسید: تو می آیی؟ 

شاید اگر چند سال پیش بود،سریع موضوع میهمانی مامان را پیش می کشیدم اما بی خیال شانه بالا انداختم و گفتم :می رویم.

توی شرکت بودم که تینا تماس گرفت .از جریان میهمانی مامان خبر داشت و وقتی از میهمانی فلور گفتم تعجب کرده بود و پرسید واقعا می خواهی بروی؟داشتم ساعات شیفت پرسنل را برنامه ریزی میکردم و تند تند تایپشان میکردم جواب دادم: آره میریم! صدای کیبورد را میشنید که گفت: حواست به منه؟واقعا میری؟

درخت زمستان زده ی روبرویم را نگاه کردم و با اطمینان گفتم حواسم هست!میریم.

از یک جایی به بعد در زندگی ات مدام مبارزه نمیکنی، بحث نمی کنی و خودت را آزار نمی دهی .از یک جایی به بعد نمی خواهی چیزی درست شود، بهتر شود و یا تغییری کند.فقط می خواهی هر چه زودتر تمام شود!برسی به همان نقطه ای که برایت هدف است و نیروهایَت را بیهوده هدر ندهی.

شب میهمانی فلور است و من آماده ام!دخترکم لباس زیبای بژرنگَش را پوشیده و به هم قول دادیم که دوتایی خوش بگذرانیم. "د" شبیه فاتحان به نظر می رسد، من اما شبیه مغلوبان نیستم! بیشتر شبیه به کسی هستم که بی جنجال، آرام آرام به سمت هدف حرکت می کنند.