تابستان دوازده سال پیش بود که پای تلفن به فلور گفتم می خواهم یک میهمانی زنانه برگزار کنم. یادم هست پر از ذوق شد و با سلیقه ی خاص خودش شروع کردبه دادن پیشنهادهایی برای این میهمانی و من با کمال میل تمام پیشنهاداتش را یادداشت می کردم و در دلم هیجانزده می خندیدم.خبر نداشت در سر من چه می گذرد.بیست و یکی دو ساله بودم و پر از شور زندگی...روابطم با فلور روز به روز نزدیکتر می شد  و به قول خودش جای دختر نداشته اش را پر کرده بودم.هر روز باهم صحبت می کردیم هفته ای یکبار میهمانی و خرید و دوره های دوستانه مان را باهم می رفتیم و کلی حرف زنانه ی دونفره داشتیم.دوستش داشتم و دلم می خواست بابت حسرت دختر نداشتنَش کاری برایش بکنم.تصمیم گرفتم برایش جشن تولد بگیرم در خانه ی خودم و دعوت تمام کسانی که دوستشان می داشت.تولد 50 سالگی اش را همانطور که همیشه دوست داشت برایش برگزار کنم.روز میهمانی وقتی وارد شد آنقدر ذوق زده شد و آنقدر بلند بلند خندید که اشک شوق در چشمانش جمع شد.توی گوشم گفت مطمئن شدم که تو دخترم هستی نه عروسم!!!!  

حالا که فکر می کنم میبینم چقدر درونم پر بود از حس مثبت اندیشی و چقدر به زندگی ام امید داشتم.با "د" روزگار خوبی را نمی گذراندم اما همچنان امید داشتم که می توانم کوه یخی قلبَش را نرم کنم و کمی به او نزدیک شوم.

باردار که شده بودم با تمام بی مهری ها و آزار های "د" کنار می آمدم اما محبت های کوچک و بزرگ فلور دلم را آرام میکرد.خانه که می خریدیم آنچنان ذوق زده بود که انگار خودش قرار است داخل آن خانه زندگی کند.خانه را که فروختیم او هم دل شکسته و ناراحت بود...

تمام اینها را به تصویر می کشم این چند روز و با خودم می گویم بیا تمام ماجرا را همین شکلی ببینیم!بیا مطمئن شویم که فلور همان بود که در این تصویر ها دیدیم.بیا فکر کنیم خیلی چیزها را نفهمیدیم و از شدت تعجب و شوکه شدن قلبمان به درد نیامده است.

این چند روز مدام با خودم می گویم بیا و سعی کن همان حسی را که قبل از افتادن پرده ها داشتی زنده کن و فکر کن هیچ کدام از حقیقتهایی که فهمیدی واقعیت ندارد!

مرغها را توی ظرف پیرکسی که همیشه فلور استفاده می کرد میچینم و حاج آقا را صدا می زنم که برای خوردن غذا سر میز بیاید.با اینکه خیلی مسن نیست  توی همین چند روز خمیده شده است...اشک توی چشمانش همیشه هست و گاهی به یکباره بلند بلند گریه می کند.دیس برنج گل دار را پر می کنم و روی میز می گذارم. شراره ظرف سالادی که آماده کرده را از یخچال بیرون می آورد.صدای هق هق گریه ی"د" از توی اتاقِ کنار در ورودی می آید.داخل اتاق می شوم می بینم یکی از قاب عکسهای فلور را پیدا کرده در آغوش گرفته و گریه می کند.عکس را به زور از دستانش میگیرم و داخل کمد می گذارم.بچه ها با سر و صدا دور میز جمع شدند و هر کدام سهم سیب زمینی سرخ کرده ی خودش را می خواهد.در اتاق فلور را قفل کرده ایم  که حاج آقا و "د" و برادر ها داخل اتاق نروند و حالشان بدتر از اینی که هست نشود.همانطور که با کفگیر بشقابها را از برنج پر می کنم گوشی تلفن را بین گردن و کتفم نگه داشته ام و هماهنگی های لازم را برای سفارش حلوا و خرما برای مراسم بعدی انجام می دهم.میان صحبتهایم چشمم به عکس فلور که روی دیوار به ما زل زده است می افتد.هنوز جوان بود و زیبا...هیچ کداممان باور نداریم او از این به بعد تنها عکسی ست روی دیواربا یک روبان مشکی پهن و یک زندگی خاطره...