قبول دارم گاهی سخت است ...

دلتنگی امان آدم را می بُرد...نفسش  را تنگ میکند و درد می پیچد میان گلویش...بغض می شود...بی قراری می کند ...گوشی را برمی دارد و ناباورانه به اسمی خیره میشود که نمیتواند آن سوی خط جوابَش را بدهد ...اشک می چکد روی تک تک دقیقه ها ...هزار بار عکس ها را نگاه می کند ...خط نگاه ...لبخند های نه چندان بی معنی...مدام خیره شوی مدام از خودت بپرسی مگر می شود همه چیز تنها و تنها یک قصه باشد؟؟مگر می شود به این راحتی دروغ گفت؟؟

همه ی اینها را می دانم ...درد آنقدر زیاد و کشنده هست که حالت از چشمانت معلوم باشد طوریکه هر کس تو را می بیند با تعجب بپرسد :چیزی شده؟

بنشینی مکالمات را هی مرور کنی

_حوصله ی هیچی رو ندارم!

_حتی من؟

_حتی خودم!!!

اما یک روزی باید برسد...باید برسد روزی که بپذیری همه چیز شکل افکار تو نیست...باید برسد روزی که بفهمی جایی که فرقی با "هیچ چیز و هیچ کس نداری" نمانی!

باید حد خودت را بشناسی مرزَت را مشخص کنی!آدمها گاهی رودربایستی های مزخرفی دارند...رویشان که نشود مستقیم بگویند نباش! مدام می بافند و حرف می زنند...اما من اینها را رک و راست به تو میگویم : 

جایی که برای بودنت هیچ تلاشی نمی کنند نمان! 

جایی که بودن و نبودنت حس نمی شود نمان! 

جایی که میان تو با هیچ کس تفاوتی نیست نمان!

جایی که به راحتی تو را از یاد می برند نمان!

جایی که اولویت زندگی کسی نیستی نمان!

باور کن ...باور کن زندگی روزهای روشنی برایت نگاه داشته ...روزهای پراز حس خوب که وقتی به عقب نگاه کنی با آرامش لبخند بزنی و با رضایت از تصمیمَت یاد کنی...