آدمها را هر چقدر بیشتر بشناسی بازهم چیزی هست که تو را چنان متحیر کند که فکر کنی از دنیایشان هیچ نفهمیده ای. 

 

درست همان زمان که فکر میکنی کسی حواسَش نیست.درست میان شلوغی ها و ضربه ها و بی مهری های این زندگی وقتی پشت میز کار به مانیتور زل زده ای می فهمی کسی با تمام قلبَش از هفته ی پیش با مدیر مهربانت برنامه ریزی کرده کیک سفارش داده و با همکارهای دیگرت بالای سرت ظاهر می شوند و تولدت مبارک می خوانند...همان زمان از ته دل پر از عشق می شوی و با خودت فکر می کنی این دختر چرا انقدر مرا خوب بلد است؟در همین مدت کم آنقدر خوب مرا میشناسد که نه با زبانش نه با رفتارش هیچگاه باعث نشده حس منفی داشته باشی حتی در بحرانی ترین شرایط روحی اش...نه ادعایی در دوستی دارد و نه گله و توقعی...آنقدر دریاوار تو را غرق محبت می کند بی آنکه میان محبتهایش چیزی بگوید یا جوری تند و خودخواهانه رفتار کند که همه ی لبخندت بماسد و جای خودش را به پورزخندی تلخ بدهد.هیچ گاه یادش نرود یک تیرماهی مثل من انتقاد را چگونه می پذیرد و گارد نخواهد گرفت و تمام اخلاقهای مزخرف و جور واجورم را بشناسد و بداند در رابطه ی دوستی چه چیز برایم در اولویت است و چه چیز مرا از هر چه دوستیست بیزار می کند.و به سمت خلوت خودم سوق می دهد.

هر کار بتواند بکند تا حال بدت را تبدیل به قهقهه های خنده کند و تو خودت متعجب شوی که یک نفر در مدت زمان کم چطور می تواند اینهمه خوب تو را یاد گرفته باشد.

وقتهایی که کاملا از درون به هم ریختی و مدام برایش می نویسی آنقدر با حوصله دانه دانه پیامهاین و ماجرا را تحلیل کند که با خودت فکر کنی لابد خودش هیچ دلتنگی و مشکلی در زندگی ندارد که از آنها نمی گوید و فقط از موضوع مطرح شده ی تو صحبت می کند...با اینکه می دانی خودَش ممکن است هزاران حرف نگفته داشته باشد که از گفتنشان می گذرد و تمام نیرویَش را می گذارد تا برای دادن حس خوب به تو تلاش کند.

بابت بودن آدمهایی که در دوستی جز مهر جایی برای توقع،خودخواهی و حسادت و خودنمایی نمی گذارند خدا را شاکرم و امیدوارم توانایی نگهداری این دست آدمها را کنار خودم داشته باشم...

آمین

---

با اتفاق رفتن فلور،امسال تنها جشن تولدم همان بود که تو برایم زحمت کشیدی و شمع کیک تولدم را کنار تو فوت کردم و صادقانه بگویم از صمیم قلب آرزو کردم کنارم بمانی...