این روزهای پر التهاب پر از یاس و امید است... 

 

صفحه ی اینستای وبلاگم ویدیوی طنزی گذاشته ام خطاب به کسانی ست که کاملا نا آگاهانه به تحریم انتخابات و به اصطلاح "رفتن اینها" معتقدند...

خوب می دانم درصد زیادی از ما هدفمان عراق و سوریه و ترکیه شدن نیست اما دلخوریم.دل شکسته ایم.خیلی هامان یادپرپر شدن  نداها و سهراب و خیلی ها که می افتیم پر می شویم از نفرت...خودم هم مثل باقی انسانهایی که دلزده شده اند هستم و کاملا می فهمم این درد تا کجای استخوان را می سوزاند.

همین چند روز پیش میان کنسرت وقتی یکی از این عرزشی ها توی تاریکی تقریبا مطلق از کنارم رد شد و با لیزر علامت داد که شالَت را بکش جلو ، در لحظه چنان بیزاری ای درون وجودم زنده شد که اگر "د" و "ف" همراهم نبودند اگر دخترک نبود کار غیر عاقلانه ای می کردم.

هر چند وقتی از پله ها پایین می آمدیم از قصد و با صدای بلند گفتم دلم می خواست یک جفت پای جانانه می گرفتم تا با صورت نقش زمین بشود!!راستش را بخواهید خشمی که از گوشه ی چشم اش بیرون زد کمی دلم را خنک کرد.

خسته ایم 

تک تکمان از خیلی چیزها خسته ایم 

اسم هشت سال خفت که می آیدحالمان به هم می ریزد.مثل یک بیمار که به هشت سال اوج بیماری سرطانی اش فکر می کند.اما برای ریشه کن کردنش دست و پا و عضو سرطانی اش را نمی تواند از جا بکند و باید با دارو و عوارضش کنار بیاید.باید زمان بدهد تا شر باقیمانده از آن بیماری لعنتی از سلولهایش پاک شود.

یادمان نرود 12 سال پیش این بیماری لعنتی را من و مایی به پیکره ی زندگیمان راه دادیم که فکر می کردیم همه چیز به اعتدال 8 سال پیشَش باقی خواهد ماند و نرفتیم به قول خودمان شناسنامه مان را کثیف کنیم!!!

قبول دارم حالا تا ایده آل خیلی فاصله داریم.قبول دارم عوارض ناشی از بیماری هنوز ریشه کن نشده.اما این دردیست که یک شبه درمان نمی شود.

چند روز پیش پستی درون اینستای شخصی و خانوادگی ام گذاشتم و به مذاق اقوام مهاجرت کرده خوش نیامد.

بگذریم که از شدت عصبانیت بخشی از اعماق وجودشان نمایان شد که نباید می شد.بگذریم از اینکه گوسفند خطاب شدند کسانی که امیدی به تغییر دارند.

اما دلم می خواست بگویم که کاملا درکتان می کنم.غم غربت و درد نبودن میان خانواده را به جان خریده اید تا زندگی بهتری را تجربه کنید و آرزویتان هست که همین زندگی را درکشور خودتان داشته باشید.ماهم همین را می خواهیم. ماهم ایده آلمان 180 درجه با اینی که هستیم متفاوت است .اما گاهی باید به آرامی پیش رفت.هر کار راهی دارد و هر درد درمانی.تجربه نشان داده است کار هایی که با صبر انجام می شود نتیجه ای بسیار بهتر از تصمیم های آنی دارد...کمی صبوری کنیم دست به دست همدیگر دهیم و روزهای نیامده امید داشته باشیم.باور کنید آدمیزاد به امید زنده است و بس!

دوستان زیادی دارم که هر طور می شود کوشیده ام قانعشان کنم تحریم راه چاره نیست.

آدمهای باسواد بالای سیاسی را می شناسم که این روزها تمام تلاششان متقاعد کردن خیل عظیمی از آنهاست که از همه چیز قطع امید کرده اند.

هر روز صبح به در و دیوارهای شهر خیره می شوم تنها از خدا می خواهم دوباره آن غده ی سرطانی عود نکند.که حقیقتا خیلی هامان توان تکرار آنهمه درد را نداریم...اما ته دلم هنوز امید هست به تدبیری که نمی گذارد به عقب برگردیم...

__________________________________________________________________

خواندن پستهای آشتی عزیز تحت عنوان چه باید کرد، خالی از لطف نیست.