توی دایرکت اینستا داشتم غر میزدم از سبزه هایم که هیچ واکنشی جز ریشه های میکروسکوپی از خودشان نشان نداده بودند و هفت سینم بدون سبزه است..‌.سوزی داشت دلداری میداد که سبز میشه نگران نباش و من همچنان آن طرف غرغرویم افتاده بود به جانم و چشمم مدام به سبزه ی سبز نشده بود.

روزی که سبزه را گذاشتم یک قاشق باقی مانده از خاکشیر را ریختم توی گلدان بی استفاده ی کنار تخت

امروز اما همانطور که به سبزه ی سبز نشده ام چپ چپ نگاه میکردم و در دلم میگفتم خجالت نمیکشی یک جوانه محض دلخوشی ام نزدی!!!چشمم به این جوانه های ریز و زیبا خورد(عکس جوانه ها در صفحه ی اینستایم قابل مشاهده است)

نمیخواهم خیلی فلسفی اش کنم اما حسی عجیب داشتم 

انگار که گلدان کوچک زرد رنگ با نگاه عاقل اندر سفیهی میگفت همیشه اینطور نیست که از هر جایی که انتظار داری امیدت جوانه بزند

حالم خوب شد با سبز شدن این دانه های کوچک .

.

.

سال عجیبی پشت سر گذاشتیم و جای زخمهایمان هنوز تازه است 

شاید برسد روزی که از جایی امیدی سبز شود، جوانه زند ...

از جایی که انتظارش را نداشتیم ...

+در خانه ماندن و قرنطینه عجیب بود و تازگی داشت سبک زندگی ام تغییر کرد وقت کردم خودم را در زمینه هایی بسنجم و نتیجه برایم جالب بود

+باباجی که سکته کرد ویلای شمال را فروختیم و سرویس گل سرخی مامانی شد سهم من از یک دنیا خاطره...اول میخواستم نگهشان دارم برای بعد ها اما روزهای گذشته به من ثابت کرد به بعد ها دل نبندم و حالا ...همین حالا لذت ببرم از هرچه هست و نیست و باقی را به دست روزگار بسپارم +جدا از خودکفا شدن در زمینه ی پخت نان و شیرینی و پیتزا و ...باقی چیزها بوی قدمهای بهار از باغ رو به پنجره ی اتاق هنوز میتواند دلیلی باشد برای لبخند

همراهان همیشگی ام برایتان نور،امید ،سلامتی و شادمانی آرزو دارم سال نو بر تک تک شما خجسته باد.

با اخم و لب ورچیدن بهمان می فهماند که دلش نمی خواهد پنجره باز باشد.درست مثل بچه ها...برایش توضیح می دهیم که اگر پنجره را ببندیم باز تبش بالا می رود و این دو جناب پرستاری که از آی سیو بیمارستان با اینهمه دم و دستگاه آمده اند خانه نا سلامتی یک چیزهایی می فهمند و باید به خاطر تب بالا فعلا پنجره باز باشد.قهر می کند.

درست مثل بچه هایی که هنوز زبان باز نکرده اند و نمی توانند با کلمات منظورشان را برسانند باید از چشمها و نگاهش بفهمیم چه می خواهد.

تنها امتیازی که داریم این است که می شود حواسش را پرت کرد.مثلا وقتی که عزمش را جزم کرده پتو را تا روی گلویش بکشد و خب طبعا پتو روی لوله ی تراکستومی روی گلویش می افتد و نفسش بند می آید، دایی جان حوایش را به تلوزیون پرت می کند که بابا ببین کی داره حرف می زنه تو تلوزیون یادت میاد همش می گفتی پفیوز و همگی می خندیم و او سعی می کند به یاد آورد تصویری که میبیند کیست و کجا قبلا او را دیده ...همزمان آذر و شادی پتو را آرام آرام پایین می کشند تا بتواند درست نفس بکشد...

کافیست آقای پرستار بخت برگشته یک لحظه سر برگرداند و باقیمان توی آشپزخانه مشغول صاف کردن غذا یا آبمیوه گرفتن یا ....باشیم که دست می اندازد و لوله ی گاواژ را از توی بینی اش بیرون می کشد و دوباره خونریزی و دوباره پروسه ی رد کردن لوله از بینی و گلو تا توی معده اش...بچه شده است باباجی مهربانم اما ما شادیم از بودنش توی خانه 

چند روز پیش دکترآب پاکی را روی دست مامان و دایی و آذر و شادی ریخته بود که :مریض شما محکوم به مرگ است و بیشتر از چند روز دیگر نمی ماند...

تنها فکری که به ذهنمان رسید این بود که از تمام مدارکش عکس بگیریم و ببریم پیش دکتر "ت" که گفته بود امکان آمدن بالای سر باباجی را ندارد...

دکتر با دیدن پرونده با تعجب پرسیده بود چرا کارهای اولیه ای که برای تنفس باید انجام می دادند را انجام نداده اند؟؟و خب طبعا ما هاج و واج مانده بودیم که متخصص بیمارستان چرا اینها را تجویز نکرده است...به بیمارستان اطلاع دادیم و نامه ی پزشک را نشانشان دادیم و با هزار پشت چشم نازک کردن جواب گرفتیم که: خودمون می دونستیم منتها بیمار شما طاقتش رو نداشته...و جالب اینجاست که چند ساعت بعد تماس گرفتند که داریم همان کار را انجام می دهیم!!! و نمی دانم توی چند ساعت یکباره طاقت بیمار ما چطور زیاد شده بود ....

فردای آنروز باورمان نمی شد که باباجی اینهمه تغییر کرده باشد...دستگاه را قطع کرده بودند . خودش بدون کمک دستگاه نفس می کشید ما را نگاه می کرد و دستمان را نوازش می کرد

با مشورت دو پزشک متخصص دستگاههای آی سیو را اجاره کردیم و اتاق خواب خانه را تبدیل به آی سیوی کوچکی کردیم که بتوانیم باباجی را به خانه بیاوریم ...کم کم حال عمومی اش دارد بهتر می شود.موبایلش را جلوی چشمانش می گیریم و اینستاگرامش را بالا و پایین می کنیم و با دقت نگاه می کند ...هشیاری اش روز به روز بالاتر می رود و دو پرستار آی سیو شبانه روز مراقب علایمش هستند...فیزیوتراپ می آید و سعی می کند حرکت دست و پایش را بیشتر کند...

کنارمان است و از بودنش لذت می بریم ...هر چه اتفاق می افتد رابرایش تعریف می کنیم و با دقت گوش می کند...همین چند روز پیش بازی پرسپولیس را با دقت دنبال می کرد...

خدا دوباره به ما نگاه کرد و امید به قلبهایمان برگشت...از تک تک شما که خوش قلب ترینید ممنونم...می دانم همان که از قلبتان گذشته و به شکل کلمات در آمده و نوشتید امیدواریم حالش خوب شود نوری شد که در قلب ما تابید و امیدمان را زنده نگه داشت...برای تک تک شما . قلبهای مهربانتان شادی و سلامتی را آرزومندم.

این روزها مدام و مدام صدای بحث سیاسی و انتخابات است میان همکاران...

میان دوستانم ...

بین افراد خانواده ...

و من تنها مدام آرزو می کنم به مطالعه حرف نزنیم طوطی نشویم هم جریان موج دروغ و تعصب  اعتقادی نشویم.

مطالعه ی این پست خالی از لطف نیست.