این چند روز کیست که داغ خبر وحشیگری قاتل آتنا قلبش را نسوزانده باشد؟؟کیست که هی به عکس مریم با چشمان دریایی اش زل نزند و فکر نکند حیف نبود جای این مغز ارزشمند مغز های کثیف و بیمار و پوسیده ی فراوانی که به صورت فله ای توی جامعه وول می خورند، از کار می افتادند؟؟

دخترک از گوشه و کنار ماجرای آتنا را شنیده است و مدام سوال می پرسد.

یکی دوبار با گریه پرسیده:مامان؟! الان فلورجان آتنا رو دیده؟ یعنی با هم حرف هم زدن؟

و من مدام سعی دارم با آرامش ذهنَش را ارام کنم اما نمی دانم تا چه حدی موفقم.

داخل ماشین در راه خانه ی مامان هستیم.اوایل که من رانندگی می کردم دخترکم انگار ترس را درونم درک می کرد.جمع می شد گوشه ی صندلی و حرف نمی زد.حالا اما گاهی می شود که به "د" می گوید:بابا اگر مامان الان جات بود می دونست چه جوری این راننده رو ادب کنه!!!

 بگذریم که "د" کلا هیچ چیز مثبت مربوط به من را دوست نداردو گاهی با جمله هایی جواب دخترک را می دهد که به من بفهماند خیلی هم خوشَت نیاید!!خبری نیست!!

داریم با هم آهنگ می خوانیم و ادا در می آوریم و من گاهی شعر را عوض می کنم و چرت و پرت داخلش می گذارم و این باعث می شود دخترک بلند بلند بخندد.

خیابانی که خانه ی مامان در آن قرار دارد از آن خیابان های لج در بیاریست که در آن جای پارک یک جور کیمیا محسوب می شود.

حدود نیم ساعت جلوی یکی از پارکینگها می ایستم تا شاید کسی تصمیم بگیرد اتومبیلش را تکان دهد!دخترک کلافه شده و دلش می خواهد پیاده شود!یک خانواده از مطب دکتر بیرون می آیند و من با چشم دنبالشان می کنم با صدای بچه گانه به دخترک میگویم تولوخدا بگو اینا همین ماشین جلویی ما رو بردارند برنننننن!دخترک می خندد و هر دو با دیدن پدر خانواده که دستگیره ی در ماشین جلویی مان را میگیرد که سوار شود ذوق زد میشویم که بالاخره از دست آفتاب سوزان راحت شدیم! 

خیابان باریک است و نمی شود قطار ماشینها را نگه داشت که دنده عقب وارد جای پارک شوم .آرام آرام وارد جای پارک می شوم که حدود 5 ماشین جلوتر راننده ای ترمز می کند و از ماشین پیاده می شود و با حرکات دست به من علامت می دهد که از جای پارک بیرون بروم!تا بیایم متوجه ی علامتهایش بشوم می رسد به پنجره ی ماشین و میگوید:خانوم من داشتم دنده عقب می آمدم شما جای پارک من رو گرفتید!

آرام سعی می کنم برایش توضیح دهم که نیم ساعت است اینجا منتظر نشسته ایم و توی خیابان به این باریکی امکان این که اینهمه ماشین را نگه دارم و دنده عقب وارد جای پارک شوم نیست و خود او هم اگر بخواهد همین حالا جای پارک من پارک کند باید یک ربعی منتظر بماند تا اینهمه فاصله را دنده عقب بیاید.صدایش را بالا می برد و میگوید: گوش نمی کنم چی می گی!بااااید بری بیرون از جای پارک!

دخترک می ترسد از صدای بلندَش و میگوید مامان ولش کن بزار بیاد اینجا پارک کنه!مامان بیا بریم!

دوباره سعی می کنم به او بفهمانم که نمی تواند از میان قطار ماشینها پرواز کند و من هم اگر از جای پارک خارج شوم ماشین دیگری قبل از او به همین روش من پارک خواهد کرد میان حرفهایم صدایش را بالاتر برد و گفت ماشینو بر نمی داری منم می زنم سپرتو میارم پایین!!!!

دخترک نگاهم می کند و من چند لحظه ای سکوت میکنم

در چشمان راننده می خوانم که دلش می خواهد ترس را در من ببیند نمی دانم آن میان چرا تصویری از خودم را به یاد آوردم که سالها با همین ترس اجازه داده بودم مورد توهین و تحقیر و آزار واقع شوم.لبخند زدم توی چشمهایش نگاه کردم و گفتم: حواست هست که داری تهدید می کنی؟

با شتاب به سمت اتومبیلش می دود ، بماند که زمان زیادی طول می کشد تا بتواند به سمت ماشین من بیاید اما بالاخره خودش را رساند، سرش را از پنجره بیرون می آورد و می گوید: وقتی سپر ماشینت رو آوردم پایین می فهمی!!

ترس وجودم را پر می کند و تمام تلاشم را می کنم که با خونسردی دست توی کیفم بکنم گوشی ام را در بیاورم دوربینَش را روشن کنم و بگویم :حتما اینکار رو بکن!!! 

با تعجب فیلم گرفتن مرا نگاه می کند اما انگار که نخواهد کم بیاورد شروع می کند چند بار با سپر ماشینَش به سپر ماشینم میکوبد.

گویا هنوز خشمش خالی نشده پیاده می شود و اینبار فریاد می زند ماشینتو بردار!!! 

گوشی را داخل کیفم می گذارم دخترک را پیاده می کنم و زنگ خانه ی مامان را می زنم تا به تنهایی بالا برود.بعد رو به راننده می گویم: چون داد زدی و کوبیدی به ماشینم تکون نمی خورم از جام تا عذر خواهی نکنی!

یکی از آقایانی که دور ما جمع شده اند بالاخره کشف می کند که زبانی در دهان دارد و می تواند حرف بزند.آرام می آید و با راننده صحبت می کند که حتی اگر من مقصر باشم او حق نداشته اینکار را بکند که یکباره راننده ی عصبانی شروع می کند به داد زدن و توهین کردن ...و دست آخر برای اثبات این که حق با اوست شروع می کند به خودزنی!ساعت مچی اش می شکند و روی زمین می افتد!!بلند بلند داد می زند من با تو کار ندارم بگو مردت بیاد!!!از ته دل خوشحال می شوم که بابا خانه نیست و اینبار من هم صدایم را بلند می کنم: مرد ندارم نیازی هم ندارم یک مرد بیادبا تو حرف بزنه!تو اگه جرات حرف زدن با یه خانم نداری مشکل خودته!

نمی خواهمماجرا را بیخود طول بدهم اما با حرفهایی که زد و بی احترامی هایش وادارم کرد که تا سر خیابان بروم واز افسر راهنمایی رانندگی کمک بخواهم.

کار به آمدن ماشین کلانتری می رسد و جناب راننده تا رسیدن کلانتری مدام بلند بلند می گوید من پشتم گرمه و کاری می کنم خودت عذر خواهی کنی.

تمام هدفش این است که به قول خودش از یک "زن" کم نیاورد.

ماشین کلانتری می رسد و از هر دوی ما سوال می پرسد هر دو تمام ماجرا را تعریف می کنیم و نتیجه این می شود که او باید از من بابت رفتارش عذرخواهی کند.دخترک دوباره از خانه ی مامان بیرون آمده و کنار من ایستاده.راننده ی عصبانی خم می شود و اول از همه از دخترک عذرخواهی میکند و به او می گوید: اشتباه از من بود مامانت حق داشت...

داخل آسانسور که می شویم دخترک دستم را محکم در دستش میگیرد و می گوید: مامان؟

+جانم مامان؟

_من بهت افتخااااار می کنم 

بلند بلند می خندم و میگویم: ترسیده بودی؟

_اوهوم

+منم ترسیدم ولی چون بهمون بی احترامی شده بود و اون آقا حق نداشت اون کار ها رو بکنه باید می ایستادم 

لبخند می زند...انگار امن شده باشد.

شب دور میز شام رو به "د" می گوید: مامان من یه شیرزنه!! 

همه مان منفجر میشویم از خنده و من می پرسم :این کلمه ی شیر زن رو از کجا آوردی ؟؟

می خندد و می گوید:مگه دروغ می گم بابا باید بدونه تو شیر زنی ...

راستش را بخواهید خودم خوب می دانم که شیر زنی درکار نیست هنوز و من فقط سعی دارم خرگوش ترسان و لرزان همیشگی نباشم اما از این حس امنیتی که در دخترک به وجودآمده بسیار خوشحالم.اصلا چه ایراد دارد بگذار دخترک، مادرش را قهرمانی ببیند که هیچ کس نمی تواند به او آسیبی برساند ...بگذار کمی یاد بگیرد که هیچ کس صرفا به خاطر جنسیت سزاوار توهین و تحقیر نیست....یاد بگیرد می تواند محترمانه بایستد و از حق خودش دفاع کند...

____________________________________________________________________

+خوب می دانم در جامعه ی زیبا و آگاهمان همیشه هم اینطور نیست که ماجرا به همین معذرت خواهی ختم شود و مزاحمت و خشونت بیشتری در کار نباشد همانطور که هر روز در اخبار و حوادث می بینیم و میشنویم که چه برخورد های خشونت آمیزی بر سر چه مسائل کوچکی رخ می دهد...باید اعتراف کنم که اگر در خیابان شلوغ و پر ترددی نبودم و سر همان خیابان چند ماشین پلیس وجود نداشت شاید آنقدر ها هم برای عذرخواهی اش پافشاری نمی کردم...

+گاهی به حس های درونیتان اعتماد کنید ...یک وقتهایی دروغ نمی گوید...اشتباه نمی کند!