یک روز هم می شود که پرده ها را کنار بزنم یک فنجان چای بریزم و بنشینم رو به باغ سبز پشت خانه و به سکون و سکوتش خیره شوم و با خودم بگویم بالاخره گذشت!

آنروز خواهد آمد که نفس راحتی بکشم  "عسل یادت هست تو خیلی دردها را چند باره و چند باره چشیده ای؟" 

 

زندگی امروزمن زندگی خوبی نیست.ایده آلم که هیچ، حتی کف خواسته هایم نیست.اما مساله اینجاست که من خودم را تا حدی می شناسم!می دانم کجا کم خواهم آورد و تمام توانم را به کار می گیرم که کار به آنجا نرسد.

من ده سالِ تمام تحلیل رفتم.این را خیلی هایتان می دانید.

از یک دختر پر شر و شور و تقریبا مستقل ذره ذره تبدیل شدم به زنی که در انزوا اعتماد بنفس،غرور ، اراده و تمام قوایش را از دست داده بود.حق نداشتم به تنهایی از در خانه پایم را بیرون بگذارم.حق نداشتم کلاس بروم.حق نداشتم میهمانی خانه ی کسانی بروم که او دوستشان نداشت و ...

"مرد" همه ی شور زندگی را از من گرفته بود.بعد از 10 سال نمی دانم خدا کجای این زندگی صدایم را شنید.با خریدن لپ تاپ و دسترسی به اینترنت مخالفت نکرد و این مساله برای منی که قبل از ازدواج و از همان سالهای اول ورود کامپیوتر به خانه ها و اینترنت دایال آپ هر روز ساعاتی را پای کامپیوترم می گذراندم، حکم پنجره ی بزرگی را داشت که هر روز بعد از رفتن "مرد" از خانه بتوانم سرم را بیرون بیاورم و بفهمم دنیای بیرون چگونه است.

دوباره بفهمم دنیای بیرون همه اش "دشمن" نیست همه اش تهدید و خطر نیست!دوباره نزدیک بشوم به همانی که بودم از بیرون از خانه هراس نداشته باشم.که با آدمهای جدید آشنا شوم ارتباطاتم را تا حدی گسترده کنم.

روزهای زیادی طول کشید تا توانستم توانم را جمع کنم و به کلاس های آموزشی بروم.روزهای خیلی زیادی طول کشید که کارهنری  در محیطی زنانه را آغاز کردم و ذره ذره برایش جنگیدم.تا همین پارسال به هر طریق جنگیدم تا کار ثابتم را پیدا کنم در محیطی که حتی همکار مرد داشتم!

تصورش را بکنید!

منی که اگر چیزی را هنگام حضور "د"  از فروشنده ای که مرد بود می پرسیدم حکم هرزگی می چسبید به پیشانی ام.

منی که اگر برای خرید بیرون از خانه می رفتم و تنها بودم قطعا قرار بوده با مردی در خفا همان 10 دقیقه را بگذرانم!!

حالا کنار همکاران مردَم کار می کنم و گاهی در خانه از آنها حرف می زنم.

به وضوح حال بدَش را می بینم!

"د" عوض نشده! 

"د" همان است اما چرا نمی تواند همان رفتار را درپیش بگیرد؟

بله درست است! زن ضعیف و پر از ترس دیروزی حالا زنیست که مستقل از او هویت خود را باور کرده و زندگی می کند.

با دنیای بیرون آشتی کرده و توهم دشمن بودن همه ی آدمها را از مغزش دور ریخته است.

یاد گرفته بدون دعوا و رفتار تند با آدمها برخورد کند ، از ترسش مدام گارد نگیرد و حرف بزند...

فکر می کنید اگر همان سالها جدا شده بود چه اتفاقی می افتاد.

زن ضعیف و خود باخته ای بدون هیچ پشتوانه ی مالی همراه یک کودک 3 -4 ساله به خانه ی پدری باز می گشت و از یک وابستگی به وابستگی دیگری منتقل می شد.

هر چه فکر می کنم واقعا این تغییر موقعیت آن روزها هیچ سودی برایم نداشت.صبر کردن و آهسته قدم برداشتن زنی را در من زنده کرد که خودش را باور کرد،تصمیم گرفت و زندگی اش را تغییر داد.حالا خانه ای دارد که بعد از جدایی می تواند سر پناه او و دخترکش باشد.حالا دخترک 9 سال قمری اش تمام شده و انتخاب با خود اوست که کنار چه کسی روزگار بگذراند.حالا دخترک بزرگ شده و خودش بارها و بارها پیشنهاد می دهد: مامان لطفا زودتر جدا شو دوست دارم آرامش داشته باشیم.حالا پدرش او را به عنوان زنی بالغ تا حد زیادی باور کرده است .

راستَش را بخواهید نمونه های زیادی هست از تغییراتی که به وضوح به بهبود شرایطم کمک کرده است.من ایمان دارم که اگر از موقعیت کنونی ام برای بهتر شدن شرایط بعد از جدایی ام استفاده نکنم قافیه را باخته ام و این روزهای سرد و آزار دهنده را تحمل می کنم و فرصت هایم را از دست نخواهم داد.

قطعا بعد از جدایی انتظار نخواهم داشت که یک شبه همه چیز رو به راه شود و در گلستان به رویم باز شود.روند اصلاح این جریان خیلی زمان خواهد برد این را هم می دانم و خب کیست که نداند با حرکات و انتخاب معقول می توان خیلی از فرصت ها را به دست آورد و از آنها پلی ساخت به سوی شرایط بهتر...

__________________________________________________________________

پاداش صبرتان همین پیروزی امروز است.پیروزی عقل و اندیشه بر خرافه و افراطی گری گوارای وجودتان باشد.

دست به دست هم دادیم تا ثابت کنیم اکثریتمان طالب اندیشه، احترام و شعوریم و خسته ایم از هرچه تندروی و افراطی گری و افکار پوسیده ی نخ نما شده.خواستار اصلاحیم و پشتیبان قلم!عقلمان را به هیچ نمی فروشیم و هر کجا که باید پشت هم می ایستیم.

بابت این همدلی از تک تک آنهایی که مطالعه کردند  و تاریخ را فراموش نکردندسپاسگزارم.

صبح امید گوارای وجود همه ی شما....