دوران کارشناسی ارشد خواندن "د" بود.مادرجان را تازه از دست داده بودیم به گمانم!

 آن روزها یادم هست مراسم را یکی در میان نمی آمد و گاهی تا 12 شب خبری از او نبود.بهانه اش کارهای پایان نامه بود و گاهی هم از این میگفت که کارهای پایان نامه اش را یکی از دانشجوها برایش انجام می دهد.گاهی می گفت با او باید برای کارها جایی بروند و نمی تواند مراسم را بیاید...یکی از همان روزها از سرکار برگشته بودم و روی تخت دراز کشیده بودم و داشتم با یکی از دوستانم توی وایبر حرف می زدم.به یکباره وارد اتاقم شد و گوشی را از دستم کشید انتهای لیست گروه جوکی که نسترن مرا اد کرده بود پیدا کرد و شروع کرد به خواندن پیامها.این گروه جزو گروههایی بود که توی رودربایستی نگهش داشته بودم و حدود 100 پیام خوانده نشده داشت.توی گروه آقای متاهل و محترمی هم بود که گویا از آشنایان دوستان نسترن بود.آن میان یکباره جنجالی به پا کرد بابت حضور آقایی که من اصلا نمی شناختم.حین همان جنجالها بود که مسیج های همان دانشجویی که برای کارهای پایان نامه کمک میکرد را خواندم.مسیج هایی که هیچ ربطی به پایان نامه نداشت و همه ی جمله هایش ختم به عزیزم و جانم می شد.بعدتر ها تبریک ولنتاین و مسیج های صمیمانه تر...یک روز که دوباره شروع کرده بود به توهین و تهمت و تحقیر تنها یک جمله توانست او را ساکت کند. 

 ایستاده بودم نزدیک در ورودی دستهایم را مشت کردم و تمام توانم را به کار گرفتم که آرام باشم.توی چشمهایش خیره شدم و گفتم :وقتی داری تهمت می زنی و توهین می کنی سعی کن قبل از آن حواست را خوب جمع کنی  و وقتی 12 شب به خانه رسیدی موقع تعویض لباست  یک گلوله بزرگ دستمال کاغذی مچاله شده از لباس زیرت روی زمین نیفتد.اگر هز غلطی میکنی لااقل سعی کن گل به خودی نزنی.در ورودی را باز کردم و بیرون آمدم.قضیه ی دستمال ها برای دو هفته ی پیش بود.راستَش را بخواهید حتی خیانت جنسی اش برایم اهمیتی نداشت.حتی اینکه می دانستم شبها با او داخل خیابانهای تهران وقت می گذراند هم برایم اهمیتی نداشت...عجیب بود اما هر چه میان احساساتم جستجو می کردم هیچ حسی نسبت به این اتفاقات نداشتم.هر چه بود حس دفاع از خودم بود ...هر چه بود مقابله با توهین های زشت و تهمت هایش بود و بس...

اینکه میان پیغامهای فیسبوکَش پیغامهای مهرناز را با جملات آنچنانی می دیدم ...اینکه مدام توی گروه های پ.و.ر.ن عضو می شد...اینکه 90 درصد محتویات گوشی اش عکسهای پ.و.رن و فیلم هایش بود و خیلی چیزهای دیگر حتی خشمم را برنمی انگیخت.تنها چیزی که مرا آزار می داد این بود که او محق بود هر کاری بکند اما لبخند من در یک میهمانی می شد بهانه ای برای هرزگی...

چند وقت بعد آمده بود برای توضیح دادن که این زن کیست و چگونه با او آشنا شده و آن خانم متاهل همکارش که عکسهای آنچنانی اش را برایش می فرستد دلیلش چیست و ...گوش می کردم اما نمی شنیدم.حرف می زد اما برای کسی که همه چیز از نظر او به پایان رسیده حرفهایش بی معنی بود.نگاهش می کردم اما حتی نمی دیدمَش.توضیحاتش تمام شد پرسید:متوجه شدی؟

از جایم بلند شدم لباسهای دخترک را که روی صندلی کامپیوترش افتاده بود جمع کردم و همانطور که او را صدا می زدم تا لباسها را داخل کشو بگذارد نگاهی به سر تا پای "د" انداختم.سکوت کرده بود و منتظر جواب من بود...قبل از خارج شدن از اتاق دخترک آرام گفتم: مشکلی نیست ...متوجهم...

تا اینجای ماجرا مقدمه ای باشد برای تعریف باقی اتفاقات...چشمانتان را بیشتر از این خسته نمی کنم 

همراهیتان برایم بسیار ارزشمند است میدانید که؟؟؟